Deze tekst heeft een vriendin geschreven. Ze had gevraagd om die op mijn blog te zetten. Hier komt ‘ie:
Er was eens een meisje dat Jeanneke heete.
Samen met haar mama ging ze de eendjes voederen in het park.
Mama zei: “Jeanneke, blijf hier even wachten, ik ben zo terug.”
Na een lange tijd wachten was Jeannekes mama nog niet terug.
Omdat ze zo bang was en niet durfde te wenen pakte ze het poesje dat naast haar was komen zitten en kneep het tegen haar aan.
Ze kon het niet meer laten en stak het brood in haar mond.
De eendjes kwamen boos op haar af gestormd en begonnen luid te snateren.
Jeanneke begon te wenen.
Op dat moment kwam mama er aan.
Ze omarmde elkaar en Jeanneke voelde zich weer veilig.
“Mama, waar bleef je toch?” Vroeg Jeanneke.
“Ik kwam een mevrouw tegen die altijd samen met mij in het wassallon zit.
We waren een babbeltje aan het doen.”
En zo kwam alles toch nog goed.
deze tekst is geschreven door Jade
Advertenties
Geef een reactie